Günlerden birgün bir kadın ve bir adam yaratıldı.
“- Seni gördüğüm an anladım.” dedi kadın.
Tanrı, aşk ile vaftiz ettiği ruhları bedenlerine yavaşça işledi.
“- Dudaklarında sonsuz sevginin mührü vardı.”
Ve rüzgar Mikâil’in kanatlarından süzülerek varoluşa bir armağan sundu.
“- Zaman, aleyhlerine işliyordu.”
Takvim yaprakları Azrail’in avuçlarında ki kupa asını andırıyordu.
“- Sarıldılar, yeryüzü sarmaşıklara ayrıldı.”
Her ânda bir anı yankılandı.
“- Sonsuza dek dediler birbirlerine...”
Sonsuz sevgiydi işte bu!
“- İşte bu tabiatın aşk hâliydi.”
